Adana'da Çamaşır İpinde Yatanlar

Merhabalar

2000'li yılların başıydı. Kendimi bildim bileli gezmeyi seven biri olarak, hep bir yerlere gitme eğilimdeydim. Özellikle akrabalarıma gidip, kuzenlerle vakit geçirmeyi, onlarda kalmayı çok severdim. 

En büyük teyze kızım eşinin görevi nedeniyle Adana'da ikamet etmekteydi. Normalde her sene Eskişehir'e gelirler ve izinlerini burada geçirirlerdi. O yıl gelemeyecek olduklarından ve benimde çalıştığım yerdeki senelik iznimi aldığımdan onlara gitmeye karar verdim. Karar verdim ama izin almak o kadar kolay olmadı. Tek başıma babam pek göndermek istemedi. Ne de olsa kız başınıza bir yere gidemezdiniz. Yalvar yakar izinleri aldım ve kendimi güç bela on dört saatlik yolculuk sonunda Adana'da buldum.

Adana gerçekten de sıcak memleket. Eskişehir'de yorganla uyumaya alışkın olunca, ilk gece teyze kızım bana çarşaf verdiğinde çok bozulmuştum. Neden yorgan vermediğini düşündüm ve hatta teyze kızıma da bu düşüncemi söylediğimde çok gülmüştü. Çarşafa bile ihtiyacımın olmadığını dile getirmişti. Gerçekten de bırak yorganı, çarşaf bile üstümde kalmamış, kendimi beton zeminlere atıp uyumaya karar verecek duruma gelmiştim. 

Oturdukları çevrede apartmanların en düşüğü on katlıydı. Bizim bulunduğumuz bina yirmi beş katlıydı ve biz on yedinci kattaydık. İnsanın aşağı bakınca içi bir tuhaf oluyor, başı dönüyordu. 

Sabah uyandığımda ki zaten gece boyu sıcak nedeniyle çok da uyuduğum söylenemezdi, kendimi balkona attım. Çevreye bakarken karşı apartmanın balkon demirlerinin üstünde bir yatak, yatağın üstünde de bir adam ve bulunduğu kat yirmi beş. Ben çığlık çığlığa teyze kızımın yanına gidip durumu anlattım. O da gayet sakin şekilde o adamın her gün orada uyuduğunu söyledi. Ben olayın şokunu üstümden atamamış, bir yerlere haber vermemizi adamın düşeceğini söyledim. Zaten oradan aşağı düşsse parçası kalmayacak ayrı konu. 

Teyze kızım Adana'da bunun doğal olduğunu, kaç kişinin bu şekilde öldüğü halde halen daha o şekilde balkon demirlerine yatak atarak yatmaya devam edenlerin olduğunu söyledi. Benim hâlâ daha aklım almıyordu. İnsan kendi canını hiçe sayarak, ne kadar sıcak olursa olsun nasıl olurda balkon demirine yatak atarak yatardı. Üstelik bilmem kaçıncı katta. Çok sıcak oluyorsa balkonda yatması daha akla ve mantığa uygun. Sonuçta ikisi de açık hava. Canları bu kadar kıymetsiz diye düşünmeden edemedim. Bana para verseler, önüme altın serseler orada yatmam, yatamam. Mümkün değil. 

Bir haftalık Adana ziyaretimde her gün o adam istisnasız olarak orada yatmaya devam etti. İçinde nasıl bir korkusuzluk vardır? ya da adrenalin tutkunu mudur? bilemem ama hayatının kendince bir değeri olmadığı kesin. Kafamda deli sorularla Eskişehir'e gelmiştim. Bugün aklıma gelen bu olayı yazarken, acaba o adam hayatta mıdır? diye düşünmeden edemiyorum. Hani haberlerde diyorlar ya; "Adana'da sıradan bir gün" diye. Onlar için bu yaşananlar kesinlikle sıradan.