Turgut Uyar Yaralı Olduğunu Sanan Birisinin Hüznüne Gazel

Şehir birden başladı, sol tarafta hendekler

işportacılar, dükkancılar ve akşamüstüne gidip gelenler

ve onun hüznü vardı

Şehirler olsun varsındı ve manavlar kapansındı.

evlerin ince bir buğuya, bir cinselliğe kapansındı

ve onun hüznü vardı

Aksaçlı ortodokslarla dövüşken çocuklar.

aşk romanları ve trafolar ve “Sen ne güzelsin”ler

kendilerini bitmez sansındı

Nalbantlar resamlarla ve bütün tarlalar çarşıda.

hele yılgınlıklar bir sabah temizliğinde

ve bir coşkudan artan sarı bir şeyler vardı

Bir yitik gibi yüceden, bir anı gibi bir sancıdan

ve onun hüznü vardı

“Her şey atılıyordu. Bitmiş sigaralar. otobüs biletleri. kullanılmış pamuklar muayyen zamanlarda. tarifeler. yaz gümrükleri. gazocağı iğneleri. kötü çıkmış resimler. bir yatma. bir evin on iki yıllık badanası. bir tarih kitabı. kazanılmış bir savaş ve sonucu. bir anlamsızlık. ölü bir çocuk ve pabucu. kibritler. sinemalar. Ve.”

onun hüznü vardı

Ah ellerim, ah beni hatırlayan herkes

Bir kötü romanda beşinci kişi gibiyim falan

ve beni tanımayan herkes

Ben aranan bir şeyim bir parça analjezik.

sesim dükkânsızlığın sesidir bir parça aralık

tahta kepenkli tahta kepenksiz bir parça aralık

Sokaklarda.

Havralarda.

Yataklarda.

Dünyada.

ve onun hüznü bir haydudun hüznüdür

biraz da kendinin yaptığı