Bir Garip İş Görüşmesi

Herkese Merhaba;

Dün bir iş görüşmesine gittim. Bu sıralar bir çok iş görüşmesi yapıyorum. Fakat insanlar ölmüş eşek aradığı için ne yazık ki bana teklif edilen işleri kabul etmiyorum. Edemiyorum. Senelerce yaptığım muhasebe mesleğini kimse kusura bakmasın ama üç kuruşa heba etmeye niyetim yok. Neyse konumuzda zaten iş görüşmesi değil. Bununla ilgili daha sonra ayrıntılı bir yazı yazarım.

Toplantı odasında ben dahil üç kişiyiz. Herkes birbirine bakıyor. Kimseden çıt çıkmıyor. Elimize verilen formları dolduruyoruz. Odada sadece kalem tıkırtıları. İçimizden birisini daha görüşmeye çağırdılar. Biz iki kişi kaldık ve diğer kişi anlatmaya başladı. 

Bir konuşası var ki şaka gibi. Neyse ben dinliyorum. 12 senedir bir yerde çalışmış ve sonrasında ayrılmış. Nedenini söylemedi, bende sormadım. Seneler sonra işsiz ve evde kalmak kötüymüş, hele iş görüşmesine gitmek daha da kötüymüş. Kendisini bir garip hissediyormuş.

Evde kalmanın çok da kötü olmadığını, bir yıldan fazladır evde olduğumu, sıkılmaya vaktimin olmadığını söyledim. Sanki bu sözleri söylememi beklermiş gibi birden beni tanımak için sorular sormaya başladı. Parmağımdaki alyansı görünce evli olup olmadığımı sordu. Aslında hobi olarak takıyorum demek vardı da neyse. "Evet" dedim. "Küçük çocuk varsa zamanınız hızlı geçer tabii ki" diye ekledi. "Aslında oğlum var ama küçük sayılmaz lise 2. sınıfa gidiyor" dedim. Kadın bana baktı ve hayatta inanmadığını, benim evli gibi bile görünmediğimi, hele ki boyumca çocuğum olmasının ise onun için kabul edilemez bir durum olduğunu belirtti. Ben kadına teşekkür mü etsem, yoksa gidip evlilik cüzdanımı, eşimi ve oğlumu mu getirsem bilemedim. Yani evli olmanın belli şartları mı var? Tamam herkes benim yaşımı göstermediğimi söylüyor ama bu kadar abartılı tepki verilmesi de garip doğrusu. 

Bu arada diğer görüşme ne kadar da uzun sürdü. Allah'ım bu muhabbet nereye gidecek diye bekliyorum. Oğlumla ilgili sorular gelmeye başladı. Gastronomi okuduğunu söyleyince kadın bir mutlu oldu. "Ne güzel ana-oğul mutfaktasınızdır" dedi. Başımla onayladım. Kadın halen daha anlatmaya devam ediyor. Oğlumla mutfak maceralarımıza girmek için sorular sormaktan çekinmiyor. Ben geçiştiriyorum. Sonuçta tanımadığım insan. Bu kadar bilgi bile çok fazla. Özel hayatımdan kadına ne ki? Tamam hayatımda ilk kez gördüm, sonra bir daha nerede göreceğim ama kazın ayağı öyle değil. Her şeyi bilmesi gereken biri değil. Anlıyorum heyecanını bastırmak istiyor ama özel hayatımı didiklemesine gerek yok. Özel hayatım adı üstüne özel ve bırak bana kalsın.

Sonra olay birden kendisine döndü. 38 yaşında ve bekar olduğunu, bu saatten sonra evlenip kocasına kahvaltı hazırlayamayacağını söyledi. Ben halen daha dinliyorum. Annesinin nasıl olsa tüm işleri yaptığını, istediği şekilde hayatını devam ettirdiğini ve bir evin sorumluluğunu alamayacağından bahsetti. Ütü desen canının istemezse yapmadığını, zorda kalırsa da annesine naz, niyaz yaparak işlerini yaptırdığından bahsetti. Temizlik, yemek zaten elini sürmezmiş. İçimden iyiki evlenmemiş, adamın başını yakmamışsın diye geçiriyorum ama ona söylemedim tabii ki. Kadını dinlerken acaba bunca şeyi neden yaşıyorum diye düşünürken, muhabbetin sonunun nereye bağlanacağını da merak ediyorum. 

Sonra birden pat diye bombayı patlattı. Bu saatten sonra nasıl olsa aşık olmayacağını, o nedenle de deli divane aşık olmadan evlenmeyeceğini söyledi. Aman dedim içimden sen aşık falan olma. İnsanların günahına girme. Sonra bu yaştan sonra evlendiği adamın donunu, çorabını toplayıp yıkamakla uğraşmaktan, adamın karnını doyurmak için her gün menü düşünmekten daha önemli işleri olduğunu söyledi. Allah'ım sana geliyorum diyorum ama halen olduğum yerdeyim. Diğer görüşmedekiler sanırım akraba çıkacaklar. Ne konuşuyorlar acaba bu kadar saattir? Yoksa biz de burada akraba çıkacağız. 

Neyse en sonunda dayanamadım ve bende aldım sazı elime. Bunca senedir olan evlilik hayatımda bu söylediklerinin hepsini yaptığımı, ancak sevdikten ve aşık olduktan sonra bunların hiçbirinin zor ve zulüm gelmediğini, aksine büyük bir zevkle yaptığımı söyledim. Bunları zaten bir zorunluluk olarak görürse ne evliliğin yürüyeceğini, ne de aynı evde geçim olacağını, kaldı ki işlerin sadece kadına ait olmadığını, eşimle birlikte karşılıklı anlayış, sevgi ve saygı çerçevesinde birlikte, bazen de iş bölümü yaparak işleri bitirdiğimizi anlattım. Tam bana daha fazla kendini anlatmak isteyecekti sanırım, benim görüşme zamanım geldi ve "iyi günler" diyerek hemen toplantı odasından çıktım. 

Görüşmeyi beklerken yaşadığım neydi? İlk kez böyle bir şeyle karşılaşıyordum. Kadın heyecanını azaltmak adına kısa zaman diliminde bana evliliğe olan bakış açısını anlatmıştı ancak evlilik onun için resmen bir zorunluluk, hatta ona kalırsa zorluk. Evliliği sanki bir kölelik olarak görüyor. Sahi yazmayı unuttum belki bir gün sırf çocuk için evlenirmiş. Ne büyük hata. Anlaşmadığın, aşık olmadığın ya da sevmediğin biri ile sırf çocuk için evlenmek. Peki burada çocuğun günahı ne? Sen evlat zevkini tatmin edeceksin diye, iki gün sonra anlaşamayıp ayrılırsan çocuk neden iki hayat yaşamak zorunda kalacak? Evlenmek kadar boşanmak da olağan bir durum elbette. Ama çocuğum olsun, evlat sevgisi tadayım diye önce evlendiğin adamın hayatını, sonra çocuğun hayatını ve en nihayetin de kendi hayatını neden mahvedeceksin acaba? Zaten çoğu insanın hatası da buradan geliyor. Aman olmazsa ayrılırız. Neyse bu konu daha çok su kaldırır. Burada kesmek en iyisi. 

İş görüşmesine gidip, bitik bir beyinle geri döndüm. Görüşme zaten beklediğim gibi geçti. Yani olumsuz. Çalış, çalış, çalış. Para. Para yokkkk.