Şükrü Erbaş - Tanıdım Seni

Şükrü Erbaş - Tanıdım Seni

Seni yalnızlığından tanıdım

Kirpikleri kırık çocuk

Çiğneyip durduğun dudaklarından.

Gözlerin küllenmiş yangın yeriydi

Bir eylül göğünün bulut kümeleri

Donuk bakışlarında;

Hüznün nasıl da benziyordu

Benim ilk gençliğime

Ellerinden tanıdım seni

Yüreğinin yansısı tedirgin ellerinden.

Bir uzak boşluğa yağmur yağıyordu

-Anılardan anılara ince çizikler…-

Yüzün bir türkü sonrasının

Kederli dalgınlığında;

Güldün mü, ben mi yanıldım, bilemiyorum

Ağıt gibi bir alay dudak uçlarında

Gücenik duruşundan tanıdım seni.

Seni kendimden tanıdım çocuk;

Yüreği sürekli çiğnenen bir yol

Gövdesi acılardan acılara köprü…

Biraz öfke, biraz umut, çokça onur

Olan kendimden.

Eğildim öptüm yıkık alnından

Uzaktın, kıyamadım sessizliğine

Biraz daha dedim içimden, biraz daha;

Gün olur, onuru güzel çocuk

Acı da yakışır insanın yüreğine.