Yaşamayı iyice sevmeye başladım. “Gidip su kenarında, beyaz örtülü masaları olan bir yerde oturalım, dertleşelim, buz gibi rakılar, biralar içelim; masamızı pahalı yemeklerle donatsınlar. Kendimizi kral sofrasında sanalım,” dedim. Oturup paramızı hesapladık.
Denkleşince öyle sevindik ki, ben ağlamaya başladım. Arkadaşım, “Sen sulugöz olmuşsun” dedi. Bunun sinirden olduğunu söyledi. Sonra gazetede okuduğu bir yazıyı anlattı. Ağlamak gözlere iyi geliyormuş. Yazıyı yazan, “Ağla ağla da için açılsın” sözünün de doğru olduğunu yazmış. Burnumu çekerek, “İyi” dedim ben de.
Gittik bir gazinoya oturduk. Masa havuzun kenarındaydı. Çiçekler yeni sulanmıştı. Bizim böyle ne oturmalarımız vardır. Bir, bu oturup konuşmalar kurtarıyor bizi zaten. Doktora inat uyku hapı almıyoruz... Oturunca biraz rahatladık. Çevremizdeki masalara, ışıklara, kadınlara, erkeklere, fıskiyeli havuza baktık, “Oh!” dedik. Orkestra çalmaya başladı. Ben çarptığım kızı düşündüm. Boyacı çocuğun gözleri gibi, kahverengi gözleri vardı. Çok güzel bir kız değildi, ama çok hoştu. Akıllı olduğu yüzünden belliydi. Elinde kalın bir kitap vardı. Yorgun görünüyordu. Nasıl da çarpmıştım kıza. Dalgınlığım üzerimden akıyordu. Kız gülümseyerek, ‘Şişt’ deyin dağılsın keçileriniz,’ demişti. Ne hoş gülmüştü. Beni anlamıştı, biliyorum. Arkadaşım, “Neredeyse kıza âşık oldum sanacaksın,” dedi.
“Hoş kızın biriymiş. Hepsi bu. Aşk perisi görünmedi ya sana.”
Hikâyeye nasıl başladığımı bilmiyorum. Kendiliğinden oldu. Şimdi onu iyice biliyorum. Acemi biri, “Kapıyı çarptı. Çıktı” der. Yanlış. Kapıyı çarpıp çıkan biri, bir süre sonra döner...
Benim için dünya güzeli bir kızdı. Duruktu, solgundu. Oyalı, fistolu, keten dokumalı bir kızdı. Hikâyedeki kız. Kır çiçeklerinin, yaban eriklerinin başka dünyasındandı. Bir film seyretmişti o günlerde. Çevresindeki kadınlar, “Aman kız çirkin ayol,” dediler,
“Üstelik dişlek. Kemiklerini gördün mü, hani o tuvaleti giyince, değil mi? Aa... Vallahi!” dediler. Ne güzeldi oysa o kız. İnce yüzüyle güldüğü zaman, çevresinde her nen ışıyıp güzelleşiyordu. İki kız birbirlerini iyice anladılar. Gönüldeş oldular. Filmdeki kız, boynundaki oyaları sordu. Bu da çekmecesini açıp oyalarını gösterdi. “Bunların adı tavan saçakları. Bunlar hükümet yolu, bunlar telaşeler, bunlar kız gülüşü. Oyaların hepsinin adı vardır. Günlük olayları yakından izlerler,” dedi. Çıkarıp kıza bir oyalı yemeni armağan verdi...
Önce kızı tanımladım. Tanıdığımız kızlardan, benim hikâyelerimdeki kızlardan örnekler vererek iyice çizdim dış çizgilerini. Arkadaşım anladı. O da bir iki örnek verdi. Benim örnekleri tıpatıp tuttu. Ben, “Çalıştığı yerde onu sevmiyorlardı,” dedim. Arkadaşım, “Sevmezler,” dedi. “Kendini beğenmiş, büyük burunlu, çok bilmiş bulurlar,” dedi. Bir tartışma başlardı. Bu susardı. Tartışma hızlanırdı. En hızlı yerinde, bu bir sözcük atar ortaya, saatlerdir şişirilen boş tartışmayı, püf! der söndürürdü. Sonra gene susardı. Artık çevresindekiler çatlasalar, karşılık vermezdi. Hava kararmıştı. Benim küçük oğlum, kucağımda uyuyakaldı. Işığı yakmadan pencerenin önünde oturuyorduk. Arkadaşımın oğlu karşıda, koltukta oturuyordu. Oynamaktan yorgun düşmüştü. O da neredeyse uyuyacaktı. Öyle dalmıştı ki, konuşmayı bırakamıyorduk. Ben konuştukça, hikâye gelişiyordu. Birçok yerlerini tartışıyor, ferahlıyorduk. Bu bizim hikâyemizdi. Bizi boğuyordu.
Yorumlar
Yorum Gönder
Fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.