Bir Sebzelik Hikayesi

 

Merhabalar

Fotoğrafını gördüğünüz sebzeliğin hikayesini anlatacağım bugün sizlere.

Kimine göre sıradan olan ama benim için çok önemli ve kıymetli bir yeri olan sebzelik. 

Rahmetli babaannemin eşi, rahmetli dedem köyden Eskişehir'e göç ettiklerinde almış bu sebzeliği. Yaklaşık olarak zaman sanırım 60 yılların ortasına takabül eder. O zamanlar buzdolabı falan çok yaygın olmadığından, sebzeler bozulmasın diye soğuk ve güneş almayan bir odaya koyarak kullanırmış babaannem. Dedem buzdolabı zamanını gördü mü? bilemem ama babaannem buzdolabına sahip olduktan sonra bile ölene dek evinden bir an olsun ayırmadı bu sebzeliği. "Kocamın elleri var üstünde" derdi hep bize. Küçükken anlamazdım ne demek istediğini ama büyüyünce daha bir anlam kazandı. Çünkü babaannem her gün dua ettiği eşinin emanetlerine sahip çıkıyordu. Bir nevi Anılarıyla yaşıyordu.

Yıllarca babaannemle birlikte, yer evinde oturan biri olarak bu sebzelik hep hayatımdaydı benim. Hatta fotoğrafları hep bu sebzeliğin olduğu odada çektirdiğimizden başrol oyuncusu gibi hemen her fotoğrafta da vardır. 

Çocukken badana zamanı diğer eşyalarla birlikte sebzelik de bahçeye çıkarılırdı. Bizde de aynı sebzeliğin sepet rengi turuncu olanı vardı. Anneannemlerde de sanırım mavisi. Ama nedense bu sebzelik bana daha cazip gelirdi. Milletin (özellikle de babaannemin) gözünü uğurlayıp bir selesini boşaltıp oyun oynamaya doyamazdım. Ama babaannem her seferinde de kokusunu almış gibi gelir, fırça kıyamet elimizden alıp yerine koyardı seleyi.

Babaannemin vefatından sonra evini boşaltırlarken gidemedim. İnanmak istemedim belki de. Akşama kadar eşyalar paylaşılmış, verilecekler ayrılmıştı. Geçmiş gün kimin aradığını hatırlamıyorum ama babaannemin evinin anahtarını istediklerinde el mecbur eve gittiğimde gözüme ilişti sebzelik. Halama "sebzeliği ben istiyorum" dediğimde hiç sorgusuz bana verdi. Alan olmamış, atacaklarmış. İçim ezildi. Çok üzüldüm. O gece aldım ama evimde yer olmadığından eve bile çıkartmadan arabanın bagajına koydum. Kayınvalidemlerin köydeki evine götürüp koyacaktım. Orada gidip geldikçe görüp mutlu olurum diyordum. 

Annemler köye götürmeyi unutmuşlar. Aşağıda babamın dükkanında bir köşede duruyormuş. Yeni evimde bir sebzeliğe ihtiyaç duydum. Yerimde müsaitti. Aklıma geldi. Anneme sordum sebzeliği. Henüz köye götürmediklerini, yerde olmadığını söyledi. Anneme kullanmayacaklarsa almak istediğimi söylediğimde sağolsun hemen bana iade etti. Her bulduğumuzu köye götürdüğümüzden yer kalmamış. Koyacak yeri de yokmuş zaten. 

Annem o akşam bana çocukluğumu geri vermişti sanki. Hiç görmediğim dedemi, rahmetli babaannemi, o yer evini, benim bildiğim ve bilmediğim nice yaşanmışlıkları. 

Nur içinde yat babaannem. Senin gözün gibi baktığın dedemin emanetine şimdi de ben sahip çıkıyorum. Çünkü senin deyiminle o sebzeliğin üstünde kim bilir benim bile bilmediğim kimin elleri var.