Sevim Çiçek Dağlar Taşlar Tanığımdır

Elimde değnek, torba sırtımda, ensemden başıma ince bir sızı vuruyor. Adım attıkça boz bulutlar kalkıyor ardımda. Ağzım burnum kül, kayalar ateş saçıyor. Kan ter içinde çıktım tepenin düzlüğüne. Irmak sanki tepenin öteki eteğinden doğmuş, pırıl pırıl akıp gidiyor, kıyısında yemyeşil bir ağaç. Koş kucakla, sarıl gövdesine, yapraklarını öp. Yamaç aşağı saldım kendimi. Dallarının yarısı suda güzel bir söğüt, kökleri kol kol, sanki vakti zamanında söküp atmak istemişler de dünyaya sarılmış. Ya, hayat böyledir işte, kolay mı vazgeçmek. Karnım da açıkmış, Allah’tan ki sabah tayınından bir parça atmıştım cebime. Su da var, temiz de, daha ne olsun. Postalları çıkardım, ırmağa yanaştım. Ağacın suya batmış dalları kendini kurtaramıyor sanki sudan. Hırlama sesi ilişti kulağıma, ardıma döndüm, semiz bir çakal, suya geliyor. Taş attım, kuyruğu bacaklarının arasında uzaklaştı. Yav ne yaptın, bu yangın yerinde içi yanmış, o da candır. Adam sen de, ne edeceksin, gör işini, var git yoluna. O neydi, dalları suya çeken. Postalları çıkardım, paçalarımı sıvayıp suya girdim. Önümdeki dalları sağa sola verdim.

Ah. Yok, güneş gözlerimi aldı, ışığın oyunudur bana. Ama yok, bez bebek gibi, suyun üstünde o yana bu yana. Ne duruyorsun, belki boğulmamış. Umut candır insana, kuvvettir. Atıldım, su belimi aşıyor, aşsın. Bir elimi beline attım, ötekini dallara sarılan saçlarına. Epey sürdü saçlarını çözmem. Kucakladım, tüyden hafif, elleri serçe pençesi, ayakları yaralı, vah benim ciğerim, vay benim kekliğim.

Toprağın üzerine yatırdım. Dersiniz ki kanatlanıp uçacak birazdan. Kulağımı göğsüne verdim, yüreği atmıyor, şah damarına dokundum sönmüş. Ya Hak, ne günahı vardı da aldın bu masumun canını, nasıl aldıysan öyle de geri ver. Aralık gözlerine baktım baktım, uzun kirpiklerinde damlalar, saçlarında sararmış uzun yapraklar. Ya Hızır. Neredesin. Sen neredesin, göster kudretini. Dünya ıpıssız, dünya kör, dünya karanlık. Gözlerini yaralı avuçlarımla kapadım, yumruk yapmış ellerini usulca açtım, taş parçaları batmış ayalarına.

Ağacın gölgesine bir çukur kazdım. Gözüm söğüdün ince dallarında, olmaz körpeler, doymamışlar daha yaşamaya. Kıyıda ne kadar çayır çimen varsa yoldum, getirdim mezarın dibine yaydım. İncinmesin. İnsan böyledir, aklı almasa da yüreği olmayacak şeye inanır. Ne duruyorsun çıkar üstündeki gömleği, sar kefen niyetine. Yok, dedim sonra, olmaz, rengi koyudur. Eskisini çıkardım torbadan, patiskadan dikmişti nenem, apak, tertemiz.

Toprak atmaya elvermiyor yüreğim. Göz görmeyince gönül katlanır. Arkamı döndüm, eştiğim toprağı üstüne sürdüm, avuçlarım yanıyor. Kalktım tümseğe bakmadan ırmağa girdim, serinliğine daldırdım ellerimi. Üç defa su getirdim, üzerine serpiştirdim. Ey ulu ağaç sana emanet, gövdende yeşersin, dal olsun, yaprak olsun. Başına bir taş diktim, yok, dedim, taşı söktüm suya attım. Ayaklarım bağlanmış, ne ileri gidiyor, ne geri. Kuşlar cıvıldıyor dallar- da. Ekmek geldi aklıma. Ufala ölü hayrına, kuşlara yem et. Lüzumu yok, kursağı kaldırmaz kuşların. Az evvel çakalın durduğu yere fırlattım. Havaya baktım, kuşlar çarka durmuş. Gök uğuldadı birden, kuşlar patır patır ırmağa düştü. Tayyaraler. Yere attım kendimi. Dörderli sırayla art arda geçip gittiler. Sesin şiddetinden mi, yerin sarsıntısından mı başım dönüyor, midem ağzımda, dizlerimin üstünde süründüm, içimdekileri boşalttım. Başımı kaldırdım, çakal, ağzında ekmek bana bakıyor.

Kulaklarımda Pala’nın sesi. Ben çakıl değilim, çakıllardan değilim, diye diye dağlara vurdum.