Juan Rulfo - Kızgın Ova Kitap Alıntısı

Güneydeki dağların en yüksek, en kayalık olanı Luvina'dır. Luvina kireç yapımında kullanılan o boz taşla kaplıdır, ama o taştan ne kireç yaparlar, ne de başka bir şey. Oralarda bu taşa çıplak kaya derler, Luvina'ya doğru göğeren tepeye de Çıplak Kaya Tepesi. Güneş ve rüzgâr tepeyi öylesine aşındırmıştır ki, oralar her zaman sabah çiyiyle ışıldıyormuşçasına parlak ve beyazdır; ama hepsi boştur bu sözlerin, Luvina'da gündüzler geceler kadar soğuk olur, çiy daha toprağa düşmeden havada donar kalır. 

Tepe sarptır ve dibi görünmeyen yarıklarla çevrilidir. Luvina'da insanların düşlerinin bu yarıklardan çıkıp geldiği söylenir, ama kamış düdük gibi öten rüzgârın çığlığıdır gelen, başka bir şey değil. Öyle bir rüzgâr ki, kökleriyle dağ yamaçlarına tutunup pek az toprakla yetinen şu küçük, hüzünlü yaban yaseminlerinin yetişmesine bile engel olur. Kırk yılda bir, kayalar arasındaki gizli bir gölgelikte ak başlıklarıyla yabangülleri çiçeklenir. Ama yabangülü çabuk solar. O zaman, dikenli dallarıyla havayı tırmalarken, bileğitaşına sürtünen bıçak gibi bir ses çıkarır. 

"Luvina'nın rüzgârını gözlerinle göreceksin. Koyudur rengi. Yanardağ kumuyla dolu olduğu için öyleymiş; neyse, rengi karadır. Göreceksin. Luvina'da rüzgâr, karşısına çıkan her şeyi ısıracakmışçasına yakalar. Evlerin damlarını şapka gibi uçurduğu, çıplak duvarları açıkta bıraktığı çok görülmüştür. Sonra tırnakları varmış gibi tırmalar: Gece gündüz, saatlerce, durmaksızın duvarları kazıdığını, topraktan parçalar kopardığını, keskin küreğiyle kapı eşiklerini kazdığını duyarsın; sonunda, eklemlerini yerinden oynatacakmışçasına içinde kaynayıp köpürdüğünü duyumsarsın. Göreceksin." 

Konuşmakta olan adam bir süre susarak dışarı baktı. 

Kabaran sularıyla incir ağaçlarının dalları arasından geçen ırmağın çağıltısını, badem ağaçlarının yapraklarını usulca sallayan rüzgârın sesini, dükkândan sızan ışığın ufacık aydınlığında oynayan çocukların bağırtılarını işittiler. 

Uçuşan arılar gaz lambasına çarpıp tutuşuyor, yanık kanatlarıyla yere düşüyorlardı. Dışarıda gece ilerliyordu. 

Adam, "Hey Camilo, iki bira daha!" dedi. Sonra ekledi: "Bir şey daha var, beyim. Luvina'da hiçbir zaman mavi bir gök göremeyeceksin. Ufuk her zaman soluktur, hiç gitmeyen kara bir lekeyle örtülüdür. Tüm tepeler çıplak ve ağaçsızdır, gözlerini dinlendirecek tek bir yeşilliğe rastlayamazsın, her şey külrengi bir pusla kaplıdır. Ne biçim bir yer olduğunu göreceksin: Tepelerde ölüm sessizliği hüküm sürer, Luvina beyaz evleriyle en yüksek tepenin üstünde bir ölüm tacı gibi dikilir.” 

Çocukların bağırtıları yaklaştı, yaklaştı, dükkândan içeri doldu. Adam yerinden fırladı, kapıya gidip çocuklara, "Defolun!" diye bağırdı. "Amma kafa şişirdiniz be! Şamata yapmadan oynayacaksanız oynayın!” 

Sonra geri dönerek masaya oturdu, "İşte böyle, dedim ya, handiyse hiç yağmur yağmaz oralarda,” dedi. "Yılın ortalarına doğru birkaç fırtına kopar, toprağı kırbaçlayıp tozunu havaya savurur, sert toprağa fırlattığı taşlardan başka bir şey bırakmaz geride. İşte o zaman, bulutların yükseklerde ağır ağır dolanışı, şişirilmiş balonlar gibi bir tepeden öbürüne sıçrayışı, uçurumların yamaçlarına çarpmışçasına parçalanıp gürlemesi güzeldir. Ama on, on iki gün sonra alır başlarını giderler, ertesi yıla kadar, bazen birkaç yıl geri dönmezler. Yok, pek yağmur yağmaz. O kadar az yağar ki, toprak tümden kuruyup eski bir deri gibi büzülmekle kalmaz, boydan boya yarıklarla kaplanır, yürürken sivri taşlar gibi adamın ayağına takılan keseklerle dolar. Böyledir Luvina."