Kalbime...

Ne demiş Cemal Süreya; "Okyanusta ölmez de insan, gider bir kaşık sevdada boğulur..."

Bende seni ilk gördüğümde boğulacağımı biliyordum. Olmayacak bir duaya "Amin" demek gibiydi seni sevmek. O güzel gözlerinle ilk kez bana gülümsediğinde ise, yüreğime dokunmuştun ve olanlar olmuştu. İçimde uçuşan kelebeklerin tarifi yoktu. Havalanmak, kanat çırparak sana gelmek ve ömür boyu orada kalmak istiyorlardı. Ama bir o kadar da yasaktın bana. Değerlerim vardı. Kendime koyduğum çizgiler ve sınırlar. Hesaba katmadığım şey ise; Aşkın engel tanımadığıydı. 

Aylar sonra sen geldin bana. Yüreğini ellerime vermiştin. Çok mutlu olmuş ve bir o kadar da korkmuştum. Sana yüreğimi vermek kolaydı ve bir o kadar da zor. Bu ikilemde aylar geçip, yüreğimi ellerine koyduğumdaysa tamamlanmıştım. Biliyordum ki, hayatı boyunca benden vazgeçmeyecek birinin ellerine teslim etmiştim kalbimi. Hani insanın hayatta iyikileri vardır ya; benim hayatım boyunca hep iki tane iyikim oldu. Biri sana "EVET" demekti, diğeri de oğlumuzu dünyaya getirmek. Asla pişman olmadım geçen senelerde. Yanıltmadın.

Parlayan gözlerine her baktığımda yüreğindeki sevda, kalbindeki atış olduğunu bilmek ve bunu gözlerinde görebilmek; hayat boyu her gün alınan bir hediye ve sadece bana özel. 

Rahmetli anneannem derdi; bir kuş varmış. Yılın belli zamanları ötermiş ve dermiş ki. "Dengi dengine..." Bana hep yıllarca dediği siz o kuşun ötme zamanına denk gelmişsiniz ki, dengine dengine denk gelmiş. Düşünüyorum da; biz gerçekten o kuşun ötme zamanına denk gelmişiz sevgilim. Sorsalar dünyaya bir daha gelsen kiminle evlenirsin. Hiç düşünmeden seni söylerim.

Ömrünü ömrüme yazan, ömrünü ömrüme nasip eden Rabb'ime binlerce kez şükürler olsun. Biliyorsun ki; sen kalbimsin, oğlumuz ise nefesim. 

İyi doğdun sevdiğim.