Ben Geldim. O Zaman Hoşgeldim.

Herkeslere Merhabalar

Bugün buralardan gideli tam bir ay olmuş.

Yeniden buralara dönebilmek çok güzel. Yazmayı ve blog dünyamı o kadar çok özledim ki, insanın çocuğundan ayrılması gibi bir şeymiş bunu da öğrenmiş oldum. İnternetim bağlanır bağlanmaz da hemen sizlere yazmak için bilgisayar başına geçtim. Peki bu bir aylık zaman zarfında ben nerelerdeydim? Neler yaptım? ve başımıza neler geldi? hepsini anlatacağım. Öncelikle o zaman hoşgeldim.

Yatırım amaçlı 2011 yılında aldığımız 4/4.katı bir dairemiz vardı ve bu daireyi yaklaşık beş sene gibi bir zamandır satmaya çalışıyorduk. Ancak asansörsüz olması nedeniyle bir türlü satamamıştık. Her şeyde bir hayır vardır diye beklerken bir akşam eşimle otururken telefonum çaldı. Eski çalıştığım şirketlerden birinden bir arkadaş arıyordu. Numarası bende kayıtlı kalmış kalmasına ama şöyle bir durum var. Bu arkadaş beni arayacak biri değil. Neyse açtım telefonu ve eşimi istedi. O anda anladım ev için aradığını. Çünkü sahibinden sitesinde yeni abonelik oluşturmuştuk ve eşimin telefonu diğer abonelikte kayıtlı olduğundan ben kendi telefonumu vermiştim. Sonrasında ben kendimi tanıttım ve konuşmaya başladık. Süreç o kadar hızlı ilerledi ki ertesi gün akşam eve bakmaya geldiler, evi hemen sattık ve daha şaşkınlığımızı üstümüzden atamadan sattığımızın ertesi günü eşimin iş yaptığı arkadaşlarından birinin evi tesadüfen karşımıza çıktı ve o evi aldık. Hatta tapu işlemlerini de alış-satış aynı gün hallettik. Tam dedik ki oh ne güzel tanıdıktan aldık, tanıdığa sattık ama maalesef kazın ayağı öyle değilmiş. 

Satın aldığımız kişiden tahliye taahhütnamesi almayı ben sürekli bu işlerin içinde olan biri olarak akıl edemediğim gibi, belki de birazda tanıdık, ayıp olmasın mantığı ile es geçmişim. 09 Temmuz 2019 günü satışını aldığımızda satan kişiye diğer sattığım kişide yanımızdayken söylediğimiz halde, (maksimum 10 günlük süreyi kapsıyor) 23 Temmuz 2019 günü neredeyse kavga edecek durumda evi güç bela boşlattırabildik. Evi satacağı zaman kendisinin en geç bir hafta içinde evden çıkacağını, zaten kimseyi mağdur etmek istemediğini vs. vs. bir sürü hikaye okumuştu ve biz de herkesi kendimiz gibi bildiğimizden inanmıştık. Ama inanmamak gerekiyormuş. Bu arada belirteyim bizim sattığımız kişi ay sonuna kadar boşlatmazsa yeni aya geçtiği anda bir aylık kira parası daha ödemek zorunda ve eve tadilat yaptıracağından bizim mutlaka çıkmamız gerekiyordu.

Biz aldığımız eve geçebilmek için çaba gösterdikçe, adam her defasında bahaneler uydurmaya, sonrasında da telefonları açmamaya başlıyordu. Eşim "Ben geliyorum!..." tarzında mesaj atınca da hemen geri dönüp, neden gideceğimizi, ev aradığını vs. bahanelerini sıralıyordu. 

En sonra görüşmemizde biz 21 Temmuz 2019 Pazar günü taşınacağımızı söyledik ve adamda onaylamıştı. Ancak bir gün öncesi akşamı anahtar için aradığımızda dalga geçer gibi, halen ev aradığını söyledi ve eşim delirdi. Telefonda kavga ettiler ve bizden iki gün daha müsade istedi. Bu iki günü de bizim evimizi sattığımız kişiden istememiz gerekiyordu ki, bu da bizim adama "aman sensin" tarzında konuşma yapmamız, alttan almamız demekti. Hem de ne için? Bizimle hiç ilgisi olmayan bir konu için. Adam en son bize Salı günü öğlene kadar müsaade verdi ve daha da zamanı olmadığını söyledi. Yani salı günü adam evi boşlatsa da, boşaltmasa da biz evi boşaltacaktık. Söz sözdür sonuçta.

Pazartesi öğlen dananın kuyruğu tamamen koptu. Adam iyice çığırından çıktı. İşin içinde eşimin patronu da vardı. Orası biraz karışık durum. Orayı atlıyorum. Patron başta işin ciddiyetinin farkında değildi. Sonrasında eşim fabrikada delirir duruma gelince olaya müdahale etti ve patronun da telefonlarını açmadı. Sonrasında ulaşmış ama patrona da halen daha ev bulamadığını vs. anlatıp durmuş. Patron ev bulmadıysa eşyalarını fabrikaya getirmesini bile teklif etmiş. Ama bu adam çakallık yapıp eşimi arayıp, eşyalarımızı fabrikaya koymamızı söylemiş. Eşim tabii ki daha da delirmiş. Kendisinin koyması gerektiğini söylediğinde, adam gayet pişkin şekilde evi varken neden fabrika köşelerine eşya koyacağını söylemiş. Eşim sinirine hakim olmaya çalışmış ama adam her geçen dakika çileden çıkartmış. Eşimde en son oturduğun ev bana ait, tapusu bende bilmem farkında mısın? senin evin değil artık diye söyleyince adam bir şey diyememiş. Sadece ev bulana kadar evden çıkmam diye diretiyormuş. 

Bu diyaloglar böyle devam ederken eşim bana tüm aboneliklerini kesmemi söyledi. Tam ben gidecekken yeniden aradı ve bir nakliye firması bulmamı istedi. Ertesi günü satın aldığımız kişinin taşınması için. Ben bu süreçte nakliye firması buldum ve telefon numarasını eşime verdiğimde gerek kalmadığı bilgisi geldi. Meğer işin arka planında patrona bu defada nakliye bulmadığını söylemeye başlamış. Patron adamla ne konuştu, ne söyledi de aniden ev boşaltılmaya ikna edildi? bilemiyorum. Açıkçası ne konuştukları ile de zerre ilgilenmiyorum. Evden çıksın da nasıl çıkarsa çıksın. 

Neyse güç bela adamın evden çıkacağına inanamaz şekilde salı günü eşyayı yüklemeye başladılar. Bir yandan da "İnşallah adam evi boşaltıyordur!..." diye dua ediyorum. Adamın pisliği üstüne ev taşıyacağım ama umurumda değil. Evi boşaltmamız lazım. İçindeyken yaparım diye düşünüyorum. Yükleme tamamlandı ve biz annemlerden oğlumuzu alıp eve gitmek üzere yola çıktık. Tam cadde ışıklarını atladık ve ilk dört yol ağzı sokaktan üzerimize bir elektrikli bisiklet uçtu. Abartmıyorum bildiğiniz uçtu. Dehşet hızlı sürüyordu. Allah tarafından eşim frene bastı. Aracın ön tarafına savruldu. Yoksa ortadan dalmış olsaydı, Allah korusun sağ kurtulması mümkün değildi. Hemen 112-155 aradık. Nakliyecilere haber verdik. Bir yandan da tabii olayın şokuyla çocuk hızlı geldiğimizi iddia ediyordu. Oysa ki ışıklardan yeni kalktık ve 50 metre gitmedik. Ne kadar hızlı olabiliriz? Kaldı ki tali yoldan gelen ve dur tabelasına uymayan sensin. Bir yandan da çocuğu almamız, diğer yandan nakliyecilerin başına gitmemiz gerekiyor. Biz sanıyoruz ki, bizi hemen bırakacaklar. Çok bekleriz. Olay yeri incelemesinin ardından eşimi alıp önce hastaneye, sonrasında karakola götürdüler. Ben zangır zangır titrerken eşimin abisini aradık ve geldi. Aracı götüreceğim ama kontağı çeviremedim. Sağolsun arabayı aldı ve annemlerin oraya bıraktı. Kendi aracıyla da yeni eve götürdü. Eve vardığımızda hemen her şey bitmişti. Bir yandan diğerleri boşaltırken, diğer yandan bizimkiler indirmiş. Eve çıktığımızda benim artık kalmayan sinirlerim hepten yerinden oynadı. Adam her yeri kırıp dökmüş. Nakliyeciler gidip, abimi de oğlumla beraber eşimi almaya karakola gönderince bendeki sinir patlamasını siz düşünün. Tüm bir ayın birikimini içim çıkana kadar ağlayarak çıkardım. Eşim geldikten sonra yeniden karakola gittik. Benimde yanında bulunan kişi olarak ifade vermem gerekiyormuş. Bu arada karşı taraf %100 kusurlu olmasına rağmen sigorta masrafları da bize yazıldı. Çünkü bize çarpan kişi Afgan asıllıymış. Durumu yokmuş ve dava açarsak ve ödeyemezse de hapis cezası alacaktı. Daha 18 yaşında çocuk denecek yaşta. Eşim belasını bizden bulmaması için davacı olmadı. Sağlık durumu ise sağ omzunda çatlak var. Son durumu iyi.

Tüm bunlardan sonra şükür eve geçtik, evimizde inşallah huzurla oturacağız derken satın aldığımız kişiyi abonelik devirleri için defalarca aramamıza rağmen yine telefonlara cevap vermedi. En son geçen hafta Cuma günü eşim benim gitmemi, bu adamın cevap vermediğini söyledi. Meğer adamın aboneliklerle ilgili pislik düşünceleri varmış. Su için adamın gelmesine gerek yok. Ancak doğalgaz ve elektrik için birlikte gidilirse süreç kısalıyor ve devir işlemleri olacağından açma-kapama bedeli yansımıyor. Ancak gittiğim iki kurumda da abartmıyorum beş dakika farkla aboneliklerin tahliye edilmesi için başvuru yapıldığı bilgisini aldım. Hatta elektrik aboneliğinde tam durumu öğrendiğimde kapıdan çıkarken gördüm. Aslında yakasına yapışmayı çok istedim ama seviyesiz insanların seviyesine inmeye gerek olmadığı için vazgeçtim. Şayet ben cuma günü gitmemiş olsaydım, hafta sonu ev yerleştirirken elektrik olmadan bizim hiçbir işimiz olmayacaktı. Hoş doğalgaz için yine beklemek durumunda kaldık ama en azından elektriği kurtardığım için hafta sonumuzu heba etmemiş olduk. 

Biliyorum fazla uzun oldu ama yazmayı çok özlemişim. Ayrıca bu olayları anlatıyorum ki, siz siz olun tanıdık diye "TAHLİYE TAAHHÜTNAMESİ" almadan ev satın almayın. Hele ki tanıdıksa , daha fazla sallıyor. Emin olun. 

Bir de son bir şey daha eklemek istiyorum. Bizim hayır gördüklerimiz şer, şer gördüklerimiz hayır olabilir. Kim bilir belki de bu kaza olmasaydı, biz gidip o meymenetsiz adamla birbirimize girecektik. Kazaya sevinilmez ama belki de Rabbim bize daha büyük musibetlerden uzak durmamız için bu kazayı verdi. Bilemeyiz. 

Ben bu sıra ev yerleştirme telaşındayım. Güzel tatlı telaşlar bunlar. İnşallah Allah'ım sevdiklerimizle birlikte, ağız tadıyla oturmak nasip eder. Allah isteyen herkese gönlünden geçen evin kat kat fazlasını versin. 

Yeni yazılarımda görüşünceye dek, Allah'a emanet olun.

Hoşçakalın.