Kapı Önü Dedikoduları - Gözlük Meselesi

Merhabalar

Ortaokul sıralarındaydım.
Gözlerim çok iyi görmüyordu. Anneme ve babama ne kadar söylesem de göz doktoruna götürmeye ikna edemedim. Eskiden göz numarası almak sıkıntılı olduğundan mıdır? yoksa ilgisizliklerinden midir? bilemiyorum göz doktoruna gitmem çok uzun zaman aldı. 

Evimiz tren şeklinde sıralanmış odalardan oluşurdu ve oturmadığımız ama dayalı döşeli sürekli hazır duran odayı karıştırmak benim için bir zevkti. Bir gün çekmecelerden birini kurcalarken bir gözlük buldum. Bildiğiniz eskilerin şişe dibi gözlüğü. Bu gözlüğü hemen koynuma sokarak, oturduğumuz odadaki okul çantama koydum. Amaç bulduğum gözlükle daha iyi görebilmekti. Ertesi gün okula gittiğimde bu gözlükle daha iyi göreceğimi düşünerek gözüme taktım. Gözlerim eskiden daha beter durumdaydı. Öğretmenlerden bir tanesi gözlüğümde sanki bir sıkıntı olduğunu söylemesine karşın ben gözlüğü kullanmaya devam ettim. O gün birkaç düşme deneyiminin ardından eve gidecek zaman gözlüğü çıkarıp çantama koydum. Eve geldiğimde gözlük nasıl olduysa tuzla buz olmuştu. Gözlüğü yerine koymam gerekiyordu ama paramparça olmuş gözlüğü yerine koyamazdım. Ertesi gün okula giderken gözlüğü bir çöp kovasına salladım.

Aradan uzun bir zaman geçmişti ki evde bir panik havası gözlüğü arıyorlardı. Neden aradıklarını bir türlü anlamamıştım. Sonuçta o gözlük eskiydi ve kimse de kullanmıyordu. Meğer gözlük babaannemin babasına aitmiş ve hatıra diye saklanıyormuş. Babaannem evde resmen fırtına gibi esip geçti. Babam dedesinin gözlüğünü saklayamadığı için üzgündü ama ben bir türlü cesaretimi toplayıp, gözlüğü aldığımı ve üstelik tuzla buz haline getirdiğimi, hele ki çöpe attığımı söyleyemedim. Şu gün oldu hâlâ daha söyleyemedim. Babaannem beni torunluktan bile reddebilir. Hatıralara acayip düşkündür. O zaman bırak söylemeden öylece kalsın değil mi? Ne gereği var şimdi, yıllar sonra ortalığı bulandırmaya. 

Yeni notta görüşmek üzere. 

Hoşçakalın.