Merhabalar
Hepimiz
çocuğumuzun sorumluluk duygusuyla donanmış olmasını, verdiğimiz
görevleri eksiksiz yerine getirmesini, kusursuz bir evlat olmasını, iyi
bir meslek sahibi olmasını vb. şeyler isteriz değil mi?
Peki biz çocuğumuzdan bunları isterken, çocuğumuz kimi örnek alıyor dersiniz? Tabii ki en yakınındakini. Yani anne ve babasını. Çocuğun örnek aldığı rol-model olan kişiler olarak onlara iyi birer örnek miyiz? Buyurun o zaman geçen hafta başıma gelen örneğe bakalım.
Geçenlerde cumartesi günü için oğlumun arkadaşıyla birlikte kurs arasındaki boşluğunu değerlendirebilmesi amacıyla anaokulundan tanıştığı, anaokulunu birlikte okuduğu ama ilkokulda başka okullara düşüp, ortaokulda aynı sınıfa denk gelmek suretiyle yeninden buluştuğu kankasının annesini aradım. Kadın telefonuma cevap vermediği gibi 2 gün sonra mesaj yoluyla geri dönüş yaptı. Ben durumu izah ettim. Daha öncesinden de zaten bu meseleyi konuşmuştuk. Bilgisi vardı. Kendisi cumartesi çalıştığı için çocukları ben çıkaracaktım. 2 saat gibi bir süre vakit geçirecekler ve ben çocuğu yine annesinin çalıştığı yere bırakacaktım. Randevu saati cumartesi günü öğlen 12:00. Oğlumu almaya gidiyorum. Telefona mesaj geldi. "Kusura bakma. Biz uyumuşuz. Ne yapalım?" Bu arada mesaj saati 11:40. Geri aradım. Telefona cevap yok. Ve bugün bir hafta oldu. Halen daha telefonuma geri dönmedi.
Peki biz çocuğumuzdan bunları isterken, çocuğumuz kimi örnek alıyor dersiniz? Tabii ki en yakınındakini. Yani anne ve babasını. Çocuğun örnek aldığı rol-model olan kişiler olarak onlara iyi birer örnek miyiz? Buyurun o zaman geçen hafta başıma gelen örneğe bakalım.
Geçenlerde cumartesi günü için oğlumun arkadaşıyla birlikte kurs arasındaki boşluğunu değerlendirebilmesi amacıyla anaokulundan tanıştığı, anaokulunu birlikte okuduğu ama ilkokulda başka okullara düşüp, ortaokulda aynı sınıfa denk gelmek suretiyle yeninden buluştuğu kankasının annesini aradım. Kadın telefonuma cevap vermediği gibi 2 gün sonra mesaj yoluyla geri dönüş yaptı. Ben durumu izah ettim. Daha öncesinden de zaten bu meseleyi konuşmuştuk. Bilgisi vardı. Kendisi cumartesi çalıştığı için çocukları ben çıkaracaktım. 2 saat gibi bir süre vakit geçirecekler ve ben çocuğu yine annesinin çalıştığı yere bırakacaktım. Randevu saati cumartesi günü öğlen 12:00. Oğlumu almaya gidiyorum. Telefona mesaj geldi. "Kusura bakma. Biz uyumuşuz. Ne yapalım?" Bu arada mesaj saati 11:40. Geri aradım. Telefona cevap yok. Ve bugün bir hafta oldu. Halen daha telefonuma geri dönmedi.
Şimdi
geliyoruz asıl meseleye. Bu arkadaş çocuğunun sorumsuzluğundan, laf
dinlemediğinden, sorumluluk almadığından, derslerine çalışmadığından
şikayet eder sürekli bize. Oğlumun dersleri çok iyi. Sınıfta ilk 5'e
giriyor. Ve oğluma söylediği şey sürekli "Aman beraber ders çalışın.
Aman oğluma göz kulak ol. Onunda dersleri senin gibi olsun. Ödevleri
mutlaka bize de söyle. Alınacak malzemesi vb. olursa mutlaka haber ver.
Benim oğlum unutuyor. Not almıyor." ve bunun gibi söylemler. Ben oğluma
her zaman şunu söylerim. Biz kimsenin anne-babası değiliz. Yardımcı
olacağın bir konu varsa ol. Ama o kadar. Gerisine karışma. Herkes notunu
da alsın. Malzemesini de okula götürsün. Dersini de çalışsın. Benim
çocuğum nasıl ki kendisi bir şeyler yapmaya çalışıyorsa, senin oğlunda
yapacak. Yapmıyorsa da; sonuçlarına katlanacak.
Kaldı
ki; bu sorumsuz duyguları çocuğa yüklemek ne kadar doğru. Sen öğlen
olan randevuna, zahmet edip alarm kurup kalkmıyorsun. Telefona cevap
vermediğin gibi, geri dönmeye de tenezzül etmiyorsun. Bu kadar
sorumluluk sahibisin. Sonra kalkıp çocuğunun sorumsuzluğundan dert
yanıyorsun. Kusura bakma ama "armut dibine düşer" demişler. Çocuk ne
görürse onu uygulayacak. Kitap okumayan bir anne-baba çocuğuna zorla
kitap okutamaz. Çünkü çocuğun "siz neden okumuyorsunuz?" demeye hakkı
var. Sen önce kendine saygı göstereceksin ki, başkaları da sana saygı
göstersin. Sen çocuğuna örnek davranışlar oluşturacaksın ki, çocuğunda
seni örnek alsın. "Annem randevusuna zamanında hazırlanmak için elinden
geleni yapıyor, erkenden kalkıp hazırlanıyor" desin. Ayrıca bir hafta
olmuş bir insanı aramamak nedir? halen daha aklım dimağım almıyor.
Şahsım adına böyle bir şey olmuş olsa, mesaj atmaktan daha ziyade direkt
olarak telefon açarım. Ama dünya saygısızla, kaygısızın dünyası olmuş
maalesef.
Peki
ben bunları yaşadıktan sonra o insanlarla görüşecek miyim? Tabii ki
hayır. Burada bir olay oldu diye ben birden karar vermiyorum. Yanlış
anlaşılmasın. Kaç senenin sonunda gelinen bir nokta var. Bu artık
bardağın taşma noktasıydı diyebiliriz. Ama gördüğümde yaşanan bu olayla
ilgili lafımı mutlaka söyleyeceğim. Bundan sonrası için de
oğlumun arkadaşı ile arasına mesafe koymasını istedim. Olayı birebir
oğluma anlattım. Oğlumla her şeyi konuşuyoruz. O da bana hak verdi.
Çocuktur sonuçta. İlişkisini birden bıçak gibi kesemez belki ama
ilerleyen zamanlarda okul dışında görüştürmeyerek yavaş yavaş
uzaklaşmalarını ve oğlumun da dengelerinin bozulmamasını sağlamayı
umuyorum.
İnsan
olarak tabii ki hatalarımızla varız. Ama kişi kendisine mutlaka
özeleştiri yapmalı. Ben ne kadar örnek bir anne-babayım ki; oğlum örnek
bir evlat, topluma yararlı bir insan olacak diye. Maalesef ki
sorumsuzluğumuzu, çocuklarımıza yüklemek konusunda bir dünya markasıyız.
Lütfen duyarlı olalım. Onlara vermediğimiz bir duyguyu, davranışı
onlardan beklemek bencilliktir.
Yeni notta görüşmek üzere.
Hoşçakalın.
maalesef herkes etrafındakileri de kendisi gibi sanıyor.Sorumsuz ya da rahat davranan o kadar çok ana baba var ki.
YanıtlaSilmehtap;
SilEvet anne-babaların sorumsuzlukları yüzünden çocuklarda düzgün yetişmiyor maalesef :(
Çocuklar ebeveynleri dinlemiyor, taklit ediyorlar
YanıtlaSilErhan Çakırlar;
SilEvet ama bunu ebeveynler maalesef anlamıyor:(
ha haaaa anne babada yok ki çocuk napsııın :)
YanıtlaSilDeep;
SilKonuyu önceden biliyorum ve çok kızmıştım. Yazık ki bu tarz insanlar yüzünden çocuklar da düzgün yetimiyor. Ama dediğin doğru. Anne-baba da sorumluluk olmazsa çocuktan beklemek mantıksız.
Maalesef ailesi acayip sorumsuz.
Sil