Barış Bıçakçı - Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra Kitap Alıntısı

Abidin ıslak ellerini silkeleyerek önlerinde hafif yokuşla uzanan yolu gösterdi. Kararmış ahşap evlerin, kalasların darmadağın olmuş yıkıntıların, derme çatma bahçelerin arasından geçerek, ilkokulun bulunduğu düzlüğe çıktıklarında güneş de Paşabeli’nin ardından görünmeye başlamıştı. Bir süre yonca ekili tarlaların arasında yürüdüler. Önlerindeki genişlik Güzelce Irmağı’na doğru dalgalanarak alçalıyordu. Irmağın izlediği yol, koyu yeşil çalıları, büyük salkımsöğütleriyle doğurgan bir yarıktı, uzaktan kendini belli ediyordu. Arazi, ırmağın karşı yakasında önce dik bir eğimle yükseliyor, sonra Çakandağ’ın eteklerine kadar çorak bir düzlük olarak uzanıyordu.

Yürüdükleri yol ile ırmak arasında kalan çayırlıkta sarı çiçekleriyle, rüzgârı bekleyen beyaz top biçimli tohumlarıyla karahindibalar her yeri kaplamıştı.

Korkuluğu olmayan düz beton köprüden ırmağın karşı yakasına geçtiler. Şimdi iki yanında kavakların sıralandığı yoldan yürüyorlardı, biraz daha hızlanmışlardı. Kavakların ardındaki bahçelerde, tarlalarda kimsecikler yoktu. Yıkılmış bir ambarın yanından geçerken peşlerine nereden çıktıklarını anlamadıkları iki köpek takıldı. Çekinik çekinik geliyorlardı. Abidin ile Umut yavaşlayınca onlar da yavaşlıyordu. 

Abidin yağmurluğunun cebinden bir ekmek çıkarıp parçalara ayırdı, yola bıraktı. Köpekler ekmekleri yedikten sonra yine çekinik, saygılı ama bir yandan da kuyruklarını neşeli neşeli sallayarak takiplerini sürdürdüler.

Güneş iyice yükselmişti, çalıların dalları arasındaki örümcek ağları ışığın altında bir an parlayıp sonra kayboluyordu. Kavakların bittiği yerden kuzeye, köye doğru döndüler. Bir bahçenin dikenli teli boyunca yürüdüler, iki yanı sık ve yüksek çalılarla kaplı tünele benzeyen bir yerden geçtikten sonra futbol sahasına çıktılar. Aslında burası yıllar önce sağlık ocağı yapılmak üzere iş makineleriyle düzlenmiş, sonra da ot bürümüş bir alandı. Köy tarafındaki kale biraz eğik duruyordu, birbirine çakılmış üç tahta direk. Diğer kaleyse iki büyük taşla kurulmuştu. Abidin sahanın kenarında devrik duran kaba sırayı kaldırdı. Oturdular. Futbol sahasının ortası dışında hemen her yerini kaplayan yosun yeşili otlan, mavi gökyüzünü, bulutlan seyrettiler.

"Terimiz soğumasın," dedi Abidin. Yeniden yola koyulurken dönüp köpeklere baktı. Kale direklerinden birinin dibinde yatmış güneşleniyorlardı. Abidin yağmurluğunu çıkarıp eline aldı, Umut hırkasının fermuarını açtı. Bir dere yatağını andıran, tabanı çakıllı dik bir patikayı soluk soluğa tırmanmaya başladılar. Patika boyunca açık yeşile boyanmış, üzerinde dikine derin çatlaklar bulunan ahşap elektrik direkleri sağa sola yatmıştı. Elektrik tellerinden birinde dört kırlangıç yan yana sıralanmıştı. Birbirlerine bakmıyorlardı, sessizdiler, sanki manzarayı seyrediyorlardı.

Patikayı tırmanırken Abidin bir ara döndü, "Böyle yollara burada cılga diyorlar," dedi. Umut, "Cılga," diye tekrarladı, yağmurluğunu beline bağlamış, önünde sağlam adımlarla yürüyen arkadaşına minnet ve güven duyarak baktı.

Patikanın köye giden yola çıktığı yere geldiklerinde büyük meşeyi gördüler. Tek başınaydı. Dibindeki birkaç iri kaya, oturmuş dinlenen bir insan gibi görünüyordu uzaktan. Yoldan aşağı, mezarlığa doğru inerken, ötede, üzerinde koyu bir sis tabakasıyla denizi belli belirsiz seçebiliyorlardı. Mezarlığın yanından köye doğru döndüler. Konuşmuyorlardı. Yürüyorlardı. Evet.