Soyunuyorum, çirkin bir elle o kemikli gövdemi sıvazlıyorum, yatağımın üzerinde bir araya gelmiş, görkemli bir örüntü oluşturmuş güzel resimlere bakıyorum, inip kalkan yüzeyleri, dikenli ağaçlıkları, pürüzsüzlüğü ve ıslaklığı hissediyorum, yaş maya, tuz ve tarçın kokusu alıyorum, hışırtı ve gıcırtıları, alınan soluğu ve iç çekmeleri duyuyorum. Gözlerimi kapatıyorum, soğuk mu soğuk yüzeye uzanıyorum, sıcaklığın yükselip bana ulaşmasını, beni içine alıp kucaklamasını, benim gözlerim onları nasıl değiştirmişse onların da benim gövdemi değiştirmesini istiyorum. Ama her zaman hep o hayal kırıklığı, hep o yenilgi duygusu! Anatole, Anatole, seni istemiyorlar, seni sevmiyorlar, senin sevgine karşılık vermeyecekler! Sen hep en sevdiklerini alıp sessizce sıvışabilirsin, onlara aşkını bağışladığın için onlar senin oldu sanırsın. Ama yanılıyorsun. Tek yapabileceğin şey seyretmek, sevmek ve beklemek olabilir ama bütün bu pırlanta taşlarından yapılmış, kafada canlandırılmış olan sevgili, dünyaya öylesine cömertçe dağılmıştır ki her sıradan yaratık, her mağaza sahibi, her dilenci, kendini beğenmiş her büro memuru, yorgun görünen her yaşlı erkek ve kocakarı onun bir parçasına sahiptir, o sevgili hiçbir zaman senin olamaz. O senin için her zaman hayalinde var olan, ulaşılmaz bir şey olarak kalacaktır!
Yorumlar
Yorum Gönder
Fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.